برای خودم یه چیز خوشمزه خریدم! کی کیک تولد میخوره با اون همه خامه؟ اه اه… خامه فقط توی بستنی یا توی غذا خوبه. توی شیرینی و کیک؟ ابداً!
الحمدلله. امسال سال خوبی بود. یکی از بهترین سال های عمرم بود. از افسردگی خلاص شدم. آرامش پیدا کردم. هزارتا اتفاق خوب افتاد که باورم نمیشه… هنوز باورم نمیشه. میدونم خواب نمیبینم ولی… اگه یه ذره بیشتر بگذره لمس کردنی تر میشه. امسال… دروغ نمیگم اگه بگم بیشتر اوقات از خوشحالی گریه کردم. وقتی دقیق فکر میکنم (بر خلاف پست چند روز پیشم) بیشتر از یکی دوبار بوده. یادم نمیاد قبل از یکی دو سال اخیر بخاطر خوشحالی گریه کرده باشم. اصلاً معنیشو نمیفهمیدم. یعنی چی که یه نفر از شدت خوشحالی گریه میکنه؟ مگه میشه؟ چرا؟ ولی شد. چندین بار. مثل توی قصه ها یا فیلم ها که آدم به خودش میاد و میگه چرا صورتم خیسه؟ اینا چیه…؟ دارم گریه میکنم؟ این گریه ی شیرینه. اگه آدم به عمرش تجربه ش نکنه یه چیزی رو از دست داده.
۲۳ سال پیش نصف شب توی یه بیمارستان شکل همه ی بیمارستان های دیگه به دنیا اومدم. یه مچ بند کوچولوی پلاستیکی به دستم بستن که اسم مامانم روش نوشته شده بود. چون خیلی کوچیک بودم، مثل همه ی تازه به دنیا اومده های دیگه 
بجای اثر دستم کف پامو جوهری کردن و توی پرونده م مهر کردن. ۲۳ سال پیش به دنیا اومدم. اسممو گذاشتن زهرا. قرار نبود اسممو زهرا بذارن ولی با اسمم به دنیا اومدم. اون سال ۱۴ آذر مصادف با ۲۰ جمادی الثانی بود و مهم نبود میخواستن چه اسمی برام بذارن. شدم زهرا. هر سال بزرگ شدم. چهار دست و پا رفتم. تاتی تاتی کردم. حرف زدن یادگرفتم و خرابکاری کردم. تا شدم زهرای ۶ ساله. از اون موقع تولدم رو یادمه. معنی تولد رو یادمه. بزرگتر شدم… جشن میگرفتیم و میخندیدم. الان که فکرشو میکنم میبینم باید هر سال تولدم رو مینوشتم. با اینکه یادمه… که تا ۸ سالگی کاردستی کلاه بوقی درست میکردم و رو سرم میذاشتم و شمع هارو فوت میکردم… که بادکنک میخریدیم و مامانم کیک درست میکرد و فشفشه روشن میکردیم… که توی دلم کوه قند آب میشد وقتی یه چیزی میگرفتم که یواشکی دوستش داشتم… با اینکه یادمه کاش مینوشتمشون. روز تولد روز عجیبیه. اتفاقیه که یه بار افتاده ولی هر بار یه شکل جدید تکرار میشه. هر سال.
خداحافظ زهرای ۲۲ ساله… تولدم مبارک 🙂